Önce 5 yaşındaki oğlum İlke’nin yorumuyla İstiklal Marşımız.
İstiklal Marşı’nın İngilizcesi; İstiklal Marşı’nın fonetik alfabesi ile yazılışı ve okunuşu; Marşımızın Almancası, İşaret diliyle gösterimi; Türkçe olarak yazılışı ve yorumu hepsi bir arada:
Fear not; For the crimson banner that proudly ripples in this glorious dawn, shall not fade,
Before the last fiery hearth that is ablaze within my homeland is extinguished.
For that is the star of my people, and it will forever shine;
It is mine; and solely belongs to my valiant nation.
/fɪə nɒt; fɔː ðə ˈkrɪmzn ˈbænə ðæt ˈpraʊdli ˈrɪplz ɪn ðɪs ˈglɔːrɪəs dɔːn, ʃæl nɒt feɪd,
bɪˈfɔː ðə lɑːst ˈfaɪəri hɑːθ ðæt ɪz əˈbleɪz wɪˈðɪn maɪ ˈhəʊmlænd ɪz ɪksˈtɪŋgwɪʃt.
fɔː ðæt ɪz ðə stɑːr ɒv maɪ ˈpiːpl, ænd ɪt wɪl fəˈrɛvə ʃaɪn;
ɪt ɪz maɪn; ænd ˈsəʊlli bɪˈlɒŋz tuː maɪ ˈvæliənt ˈneɪʃən./
Frown not, I beseech you, oh thou coy crescent!
Smile upon my heroic nation! Why the anger, why the rage?
Our blood which we shed for you shall not be worthy otherwise;
For freedom is the absolute right of my God-worshipping nation!
/fraʊn nɒt, aɪ bɪˈsiːʧ juː, əʊ ðaʊ kɔɪ ˈkrɛsnt!
smaɪl əˈpɒn maɪ hɪˈrəʊɪk ˈneɪʃən! waɪ ði ˈæŋgə, waɪ ðə reɪʤ?
ˈaʊə blʌd wɪʧ wiː ʃɛd fɔː juː ʃæl nɒt biː ˈwɜːði ˈʌðəwaɪz;
fɔː ˈfriːdəm ɪz ði ˈæbsəluːt raɪt ɒv maɪ gɒd-ˈwɜːʃɪpɪŋ ˈneɪʃən/
I have been free since the beginning and forever shall be so.
What madman shall put me in chains! I defy the very idea!
I’m like the roaring flood; trampling my banks and overcoming my body,
I’ll tear apart mountains, exceed the Expanses and still gush out!
/aɪ hæv biːn friː sɪns ðə bɪˈgɪnɪŋ ænd fəˈrɛvə ʃæl biː səʊ.
wɒt ˈmædmən ʃæl pʊt miː ɪn ʧeɪnz! aɪ dɪˈfaɪ ðə ˈvɛri aɪˈdɪə!
aɪm laɪk ðə ˈrɔːrɪŋ flʌd; ˈtræmplɪŋ maɪ bæŋks ænd ˌəʊvəˈkʌmɪŋ maɪ ˈbɒdi,
aɪl teər əˈpɑːt ˈmaʊntɪnz, ɪkˈsiːd ði ɪksˈpænsɪz ænd stɪl gʌʃ aʊt/
The horizons of the West may be bound with walls of steel,
But my borders are guarded by the mighty bosom of a believer.
Bellow out, do not be afraid! And think: how can this fiery faith ever be extinguished,
By that battered, single-fanged monster you call “civilization”?
/ðə həˈraɪznz ɒv ðə wɛst meɪ biː baʊnd wɪð wɔːlz ɒv stiːl,
bʌt maɪ ˈbɔːdəz ɑː ˈgɑːdɪd baɪ ðə ˈmaɪti ˈbʊzəm ɒv ə bɪˈliːvə.
ˈbɛləʊ aʊt, duː nɒt biː əˈfreɪd! ænd θɪŋk: haʊ kæn ðɪs ˈfaɪəri feɪθ ˈɛvə biː ɪksˈtɪŋgwɪʃt,
baɪ ðæt ˈbætəd, ˈsɪŋgl-fæŋd ˈmɒnstə juː kɔːl “ˌsɪvɪlaɪˈzeɪʃən”
My friend! Leave not my homeland to the hands of villainous men!
Render your chest as armour and your body as bulwark! Halt this disgraceful assault!
For soon shall come the promised days of divine promise;
Who knows? Perhaps tomorrow? Perhaps even sooner!
/maɪ frɛnd! liːv nɒt maɪ ˈhəʊmlænd tuː ðə hændz ɒv ˈvɪlənəs mɛn!
ˈrɛndə jɔː ʧɛst æz ˈɑːmər ænd jɔː ˈbɒdi æz ˈbʊlwək! hɔːlt ðɪs dɪsˈgreɪsfʊl əˈsɔːlt!
fɔː suːn ʃæl kʌm ðə ˈprɒmɪst deɪz ɒv dɪˈvaɪn ˈprɒmɪs;
huː nəʊz? pəˈhæps təˈmɒrəʊ? pəˈhæps ˈiːvən ˈsuːnə!/
View not the soil you tread on as mere earth – recognize it!
And think about the shroudless thousands who lie so nobly beneath you.
You’re the glorious son of a martyr – take shame, grieve not your ancestors!
Unhand notthis heavenly homeland, even when you’re promised worlds.
/vjuː nɒt ðə sɔɪl juː trɛd ɒn æz mɪər ɜːθ – ˈrɛkəgnaɪz ɪt!
ænd θɪŋk əˈbaʊt ðə ˈʃraʊdləs ˈθaʊzəndz huː laɪ səʊ ˈnəʊbli bɪˈniːθ juː.
jʊə ðə ˈglɔːrɪəs sʌn ɒv ə ˈmɑːtə – teɪk ʃeɪm, griːv nɒt jɔːr ˈænsɪstəz!
ʌnˈhænd nɒt ðɪs ˈhɛvnli ˈhəʊmlænd, ˈiːvən wɛn jʊə ˈprɒmɪst wɜːldz/
Who would not sacrifice their life for this paradise of a country?
Martyrs would burst forth should one simply squeeze the soil! Martyrs!
May God take my life, my loved ones, and all possessions from me if He will,
But may Him not deprive me of my one true homeland in the world.
/huː wʊd nɒt ˈsækrɪfaɪs ðeə laɪf fɔː ðɪs ˈpærədaɪs ɒv ə ˈkʌntri?
ˈmɑːtəz wʊd bɜːst fɔːθ ʃʊd wʌn ˈsɪmpli skwiːz ðə sɔɪl! ˈmɑːtəz!
meɪ gɒd teɪk maɪ laɪf, maɪ lʌvd wʌnz, ænd ɔːl pəˈzɛʃənz frɒm miː ɪf hiː wɪl,
bʌt meɪ hɪm nɒt dɪˈpraɪv miː ɒv maɪ wʌn truː ˈhəʊmlænd ɪn ðə wɜːld/
Oh glorious God, the sole wish of my pain-stricken heart is that,
No heathen’s hand should ever touch the bosom of my sacred Temples.
These adhans and their testimonies are the foundations of my religion,
And may their noble sound prevail thunderously across my eternal homeland.
/əʊ ˈglɔːrɪəs gɒd, ðə səʊl wɪʃ ɒv maɪ peɪn-ˈstrɪkən hɑːt ɪz ðæt,
nəʊ ˈhiːðənz hænd ʃʊd ˈɛvə tʌʧ ðə ˈbʊzəm ɒv maɪ ˈseɪkrɪd ˈtɛmplz.
ðiːz adhans ænd ðeə ˈtɛstɪməniz ɑː ðə faʊnˈdeɪʃənz ɒv maɪ rɪˈlɪʤən,
ænd meɪ ðeə ˈnəʊbl saʊnd prɪˈveɪl ˈθʌndərəsli əˈkrɒs maɪ i(ː)ˈtɜːnl ˈhəʊmlænd/
For only then, shall my fatigued tombstone, if there is one, prostrate a thousand times in ecstasy,
And tears of blood shall, oh Lord, gush out from my every wound,
And my lifeless body shall burst forth from the earth like an eternal spirit,
Perhaps only then, shall I peacefully ascend and at long last reach the heavens.
/fɔːr ˈəʊnli ðɛn, ʃæl maɪ fəˈtiːgd ˈtuːmstəʊn, ɪf ðeər ɪz wʌn, ˈprɒstreɪt ə ˈθaʊzənd taɪmz ɪn ˈɛkstəsi,
ænd teəz ɒv blʌd ʃæl, əʊ lɔːd, gʌʃ aʊt frɒm maɪ ˈɛvri wuːnd,
ænd maɪ ˈlaɪflɪs ˈbɒdi ʃæl bɜːst fɔːθ frɒm ði ɜːθ laɪk ən i(ː)ˈtɜːnl ˈspɪrɪt,
pəˈhæps ˈəʊnli ðɛn, ʃæl aɪ ˈpiːsfʊli əˈsɛnd ænd æt lɒŋ lɑːst riːʧ ðə ˈhɛvnz/
So flap and wave like the bright dawning sky, oh thou glorious crescent,
So that our every last drop of blood may finally be blessed and worthy!
Neither you nor my kin shall ever be annihilated!
For freedom is the absolute right of my ever-free flag;
For independence is the absolute right of my God-worshipping nation!
/səʊ flæp ænd weɪv laɪk ðə braɪt ˈdɔːnɪŋ skaɪ, əʊ ðaʊ ˈglɔːrɪəs ˈkrɛsnt,
səʊ ðæt ˈaʊər ˈɛvri lɑːst drɒp ɒv blʌd meɪ ˈfaɪnəli biː blɛst ænd ˈwɜːði!
ˈnaɪðə juː nɔː maɪ kɪn ʃæl ˈɛvə biː əˈnaɪəleɪtɪd!
fɔː ˈfriːdəm ɪz ði ˈæbsəluːt raɪt ɒv maɪ ˈɛvə-friː flæg;
fɔːr ˌɪndɪˈpɛndəns ɪz ði ˈæbsəluːt raɪt ɒv maɪ gɒd-ˈwɜːʃɪpɪŋ ˈneɪʃən!/
Mehmet Akif Ersoy (Translator Anonymous; İngilizcesinin alındığı kaynak: h t t p s : / / w w w . i s t i k l a l –
m a r s i . c o m / i s t i k l a l – m a r s i – i n g i l i z c e /)
Metin Yurtbaşı tarafından seslendirilişi:
İstiklal Marşı’nın Almancası
Kaynak: http://lyricstranslate.com/de/istikl%C3%A2l-mar%C5%9F%C4%B1-nationalhymne-marsch-der-unabh%C3%A4ngigkeit.html 11.03.2018 22.30)
Nationalhymne (Marsch der Unabhängigkeit)
Als ewig Morgenlicht, gewehrt dir, keine Bange, Letzte Wärme im Land, im Wehen, deine Fahne; Sie, ein Stern ewig meiner Nation, im Schimmer; Sie, doch mein, sie doch meiner Nation, für immer.
Endlos Andlitz, der Mond im Sichel, wie verwöhnt! Lächle meinem Volke voller Helden, wie kräftig, wie versöhnt? Blut unser vergossen im Segen, Dir sonst nicht verzeiht, Anrecht meinem Volke auf Freiheit, mit Gottes Liebe, sei geweiht!
Jeher, lebte ich frei, so frei werde ich leben, Überrascht, welcher Verrückter, versuche, mir Ketten anzulegen? Ich, als wilder Fluss, mein eigen Sein, kann übertreffen, Zerreiße Berge, passe in keine Weiten, aus allen meinen Seiten.
Umschlossen, wie gepanzert aus Wand, der Horizont im Tracht, Habe eine Brust, voll Glauben, inner Grenzen dieser Entfacht, Solle heulen, so fürchte nicht! Wie denn so ein Glauben zu würgen gilt. “Zivilisation”! genannt eine Bestie, nur noch ein Zahn so nicht wild?
Freund! So lasse ja nicht ziehen, in meine Heimat Niederes! Mache ein Schild aus deinem Körper, solle halten, mutlos Wideres. Wird geboren, Tage dir versprochen, vom Gott seit jeher, Wer weiß, vielleicht schon morgen, vielleicht auch viel eher.
Denn du schreitest nicht bloß “Erde”, warte! Gedenke, an Tausende darunter, und achte! Du Heldensohn, schade, nicht verletze deine Ahnen; Heimatparadies, um Welten, solle werden keine Gaben.
Wer denn nicht, für solch Heimat paradies, opfere sich? Voller Helden, denn voller Helden, die Erde in sich! Wie mein Leben, sowie meine Liebe, nehme er ganz für sich, Der Rechte Weg, nur meine Heimat auf Erden, doch nicht dich.
Ewig Wunsch meiner Seele, wie kein Vertrauen, so keine Hände Berühren je, die Brust, meiner heilig Stätte mit keiner Schände! Ewig die Religion, den Ruf zum Gebete, als Sockel hätte, So ewig über meine Heimat, Diesen zu vernehmen gestätte.
Dann Hingabe, tausend Gebete, wenn mein Grab aus Gesteine; Aus jeder Wun de, Göttlich singt, frei aus meinem blutig Geweine, Aus dem Boden platzt Ehre, entledigt jeder Seele, die Meine, Dann Ich empor, dem neunten Himmel, der Decke die Seine.
Nun wehe, wie die Röte im Ruhm, Du Sichel vom Monde; Seie gesegnet, all das Blut Dir vergossen, um der Wende, Für immer gilt, meinem Volke keinen Fall, mehr Du sende. Anrecht meiner Fahne auf Freiheit, sie immer gelebt befreit; Anrecht meinem Volke auf Freiheit, mit Gottes Liebe sei geweiht.
Istiklal Marşı Türkçesi ve Yorumu (Yorum kaynak: https://www.enkisa.com/istiklal-marsi-anlami-ve-kisa-ozeti-19865.html 11.03.2018 22.33))
Korkma! Sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak;
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocak.
O benim milletimin yıldızıdır, parlayacak!
O benimdir, o benim milletimindir ancak!
Şair, burada milletine seslenerek, ona, korkmamasını, sadece Türk milletinin daima parlayan yıldızı olan bayrağın, yurdumuzun üstünde son ocak tütünceye kadar dalgalanacağını söylemektedir.
Çatma kurban olayım, çehreni ey nazlı hilal;
Kahraman ırkıma bir gül… Ne bu şiddet, bu celal?
Sana olmaz dökülen kanlarımız sonra helal;
Hakkıdır Hakk’a tapan, milletimin istikal.
Bu kıt’ada, şâir, gayet hiddetli bir şekilde, aynı zamanda da yalvararak, bayrağa sesleniyor Ey nazlı hilâl, Hakk’a tapan, istiklali İçin hiçbir milletin dökmediği kadar kanını dökmüş bulunan, bu “kahraman ırkıma” suratını asma, şiddetli davranma, bir kere-cik de olsa gül…’ demektedir.
İstiklal Marşı’nı işaret diliyle dinleyin:
Ben ezelden beridir hür yaşadım, hür yaşarım.
Hangi çılgın bana zincir vuracakmış? Şaşarım!
Kükremiş sel gibiyim: Bendimi çiğner, aşarım.
Yırtarım dağları, enginlere sığmam, taşarım.
Şâir, kendi şahsında milletine seslendiği bu kıf ada, kendisinin (yani milletinin) çok büyük boyutlarda kükremiş bîr sel olduğunu, tarihin hiçbir döneminde, kendisine zincir vurulamadığını, bunu düşünmenin bile çılgınlık olduğunu; çünkü dağlan yırtacak, enginlerden taşacak, önüne çekilecek her türlü bendi çiğneyerek aşacak derecede bir yapıya ve özelliğe sahip olduğunu vurguluyor.
Garb’ın afakını sarmışsa çelik zırhlı duvar;
Benim iman dolu göğsüm gibi serhaddim var.
Ulusun, korkma! Nasıl böyle bir imanı boğar,
“Medeniyyet!” dediğin tek dişi kalmış canavar?
Şair, yine kendisine ve milletine sesleniyor ve diyor ki: O garbın (batının) topu, tüfeği, teknolojisi, çelik zırhları, bütün uçsuz bucaksız gökleri varsın sarmış bulunsun Ve batı, böyle bir güce sahip olduğu için, köpek gibi havlayıp dursun Korkma ve sakın aldanma, o, tüm bu ihtişamina rağmen, tek dişi kalmış, ömrünün son günlerini yaşayan yaşlı bir canavardan başka bir şey değildir Ve o, benim iman dolu savunma gücüne sahip olan milletimle başa çıkamaz.
Arkadaş! Yurduma alçakları uğratma sakın;
Siper et gövdeni, dursun bu hayasızca akın.
Doğacaktır sana va’dettiği günler Hakk’ın,
Kim bilir, belki yarın, belki yarından da yakın.
Şâir, milletine sesleniyor: Arkadaş, yurduma karşı yapılan bu alçakça, namussuzca, şerefsizce saldırıya karşı gövdeni siper et Sakın ha mücadeleden vazgeçme Hakk’ın sana vadettiği günler mutlaka gelecektir Belki yarın, belki yarından da yakın.
Bastığın yerleri “toprak!” diyerek geçme, tanı!
Düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı.
Sen şehid oğlusun, incitme, yazıktır atanı:
Verme, dünyaları alsan da, bu cennet vatanı.
Milletine seslenmeye devam ediyor. Bak diyor, bu topraklar var ya, bu topraklar, hani her gün üzerine bastığın, sıradan bir toprak değildir. Bu topraklar altında, binlerce şehit kefensiz olarak yatmaktadır. Sen ki, bu şehitlerin evladı olarak, sana dünyaları dahi verseler, bu cennet vatanından asla vazgeçmeyeceğini de sakın unutma.
Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şüheda fışkıracak toprağı sıksan, şüheda!
Canı, cananı, bütün varımı alsın da Huda,
Etmesin tek vatanımdan beni dünyada cüda.
Yine milletine sesleniyor: Vatanım, her karış toprağından şehit kanı fışkıran cennet gibi bir ülkedir Allah, benim canımı, sevdiklerimi, neyim var neyim yoksa hepsini alsın razıyım Yeter ki beni bu cennet vatanımdan ayrı düşürmesin.
Ruhumun senden iahi şudur ancak emeli:
Değmesin ma’bedimin göğsüne na-mahrem eli!
Bu ezanlar – ki sehadetleri dinin temeli –
Ebedi, yurdumun üstünde benim inlemeli.
Mehmet Akif Ersoy, burada Allah’a sesleniyor Vatanımın camilerinde okunan ezanlar, bu milletin senin yolunda olduğunun en açık delilidir Ezanlar bunun şahididir Onun İçin, senin yolunda olan bir kulun olarak, Allah’ım, tüm ruhumla ve bedenimle senden şunu diliyorum: Bu mabetlere yabancı eli değmesin.
O zaman vecd ile bin secde eder – varsa – taşım;
Her cerihamdan, Iahi, boşanır kanlı yaşım;
Fışkırır ruh-i mücerred gibi yerden na’şım!
O zaman yükselerek Arş’a değer, belki, başım!
İşte o zaman, yani mabedimin göğsüne yabana eli değmediği zaman, şayet, ölmüşsem ve mezarımın başında bir taşım varsa, o taş sana şükranla, huzurla dolu olarak bin kere secde eder Bu secde etme esnasında, Allah’ım, her yaramdan kanlı yaşlar boşanır Ve yine o zaman cesedim, bir ruh gibi fışkırarak göğe çıkar ve belki de başım arşa değer.
Dalgalan sen de şafaklar gibi ey şanlı hial!
Olsun artık dökülen kanlarım hepsi heal.
Ebediyyen sana yok, ırkıma yok izmihal:
Hakkıdır, hür yaşamış, bayrağımın hürriyet;
Hakkıdır, Hakk’a tapan, milletimin istikal. (Mehmet Akif ERSOY)
Bu son bölümde, şair artık söyleyeceğini söylemiş ve rahatlamıştır Bu rahatlığı, Allah’ına ve milletine olan inancından kaynaklanmaktadır Bu rahatlıkla, gayet emin bir şekilde, bayrağa seslenmekte ve dökülen bütün kanlarının helal olduğunu Türk Bayrağını ve Türk ırkını, sonsuza kadar, köleleştirmenin mümkün olamayacağını, çünkü ezelden beri hür yaşamış bayrağın ebediyette de hür olmayı zaten hak etmiş olduğunu ve yine Hakk’tan başka bir ilâhı olmayan Türk milletinin de bağımsızlığının en doğal hakkı olduğunu anlatmaktadır.
Bu şiir Türk edebiyatının şaheser şiirlerinin başında gelmektedir Genel anlamıyla istiklal marşımızda yok olmak üzere olan bir milletin yeniden ayaklanmasını anlatmaktadır.
İstiklal Marşı’nın kabulünün detaylı hikayesi için tıklayın
